Doğum Hikayem

Bir önceki postumda hamilelikle ilgili notlarımı özetlemiştim. Eksik kalmasın diyerek, doğum sürecimi de özetleyeyim.

Doktorum 39. hafta kontrolünde bebeğin hala doğum kanalına girmediğini söylemişti. Ben 40. haftadan önce geleceğine hiç ama hiç ihtimal vermiyordum, hiçbir belirti yoktu. Genel söylemiyle, karnım da inmemişti. Ta ki 39+4’e kadar. Çoğu kadının başına geldiği gibi ilk sancılar gece yarısı 1.30’da gelmeye başladı. O an doğum sancısı mı, yoksa başka birşey mi anlayamadım; çünkü ishal, aşırı mide bulantısı ve şiddetli karın ağrısı şeklindeydi. Bir gün önce koca bir tabak patlıcan yemeği yemiştim; onun dokunduğunu zannettim önce. Belirtiler aynen gıda zehirlenmesi gibiydi. Karnıma giren ağrı, yatar pozisyonda çok artıyordu. Saat 3’e kadar eşimi uyandırmadan, deflarca tuvalete gidip, evin içinde bir aşağı bir yukarı dolanarak oyalandım. 3’e doğru artık kasıklarıma giren sancılar son derece artmış, dayanılmaz hale gelmişti. Bu arada da çok şiddetli bir şekilde kusmuştum. Eşimi uyandırdım ve doktoru aradık. Hemen hastaneye gitmemizi söyledi. Fulya Acıbadem‘e gittiğimde, sancılar çok sık ve çok şiddetliydi zaten. Hemen NST çektiler ve doğumun başladığını söylediler. Bana asırlar gibi gelen bir 3 saat daha sancı çektim. Bu arada da dört kere daha kustum, hem de ne kusma yarabbi! Saat 7’ye kadar sancı çektikten ve defalarca kustuktan sonra açılmaya baktıklarında 1 cm olduğunu söylediklerinde; halsizlikten bayılmak üzereydim. Doktorum muayene sonrası gidişata bakarak sezaryenin daha uygun olduğunu söyledi ve acilen sezaryen hazırlıklarına girişildi. Ameliyathanede epidurali yapacak doktor, “Şimdi derin nefes alın, çok az ve kısacık acıyacak” dediğinde, “Boşverin, yeter ki çabuk yapın!” diye bağırdığımı hatırlıyorum:) Normal doğum yapmış kadınlara artık farklı gözle bakıyorum. Uyuşma ile sancıları hissetmemeye başladıktan sonra, benim için doğum o an bitmişti:) Operasyon yaklaşık 20 dakika sürdü ve benim açımdan bir zorluğu yoktu. Bebeğimi göğsüme yasladıklarında, tam birşey anlayamadım; yüzünü de tam göremedim. Ama bu sezaryen yüzünden değil, benim süreç sonucu sersemlememden oldu. Herşey dahil 45 dakika sonra odadaydım. Hemen bebeği de getirdiler; kendisiyle asıl tanışmamız odada oldu.

Hastanede iki gece, üç gün kaldım. Hemşirelerden, hastane servisinden; hemen hemen herşeyden son derece memnun bir şekilde de ayrıldım. Şu an ameliyatın üzerinden 5 gün geçti. Yan yatarak uyuyabiliyorum, 3 gündür banyo yapabiliyorum. Sabah kalktığımda, daha doğrusu 2-3 saat uyuyup kalktıktan sonra (artık öyle gece yatıp, sabah uyanma gibi birşey kalmadı:) yara biraz geriliyor; ama 5-10 adımda açılıyor. Sezaryeni bu kadar rahat atlatmamda, hastanede çok sık ve uzun yaptığım koridor yürüyüşlerinin etkisi olduğunu düşünüyorum. Özellikle ilk 2 gün, yürümek gerçekten zor. Hem nefes nefese kalıyorsunuz, hem iki büklüm şekilde yürüyorsunuz, çünkü yara çok geriliyor. Ama keşfettim ki, yürüdükçe acı azalıyor. Yürürken bana refakat eden hemşireler de, diğer annelerin acımayı bahane ederek pek yürümediklerini, benim çok iyi yürüdüğümü söylediler hep. Hakikaten de faydasını gördüm. Hastaneden çıkmadan tüm gazım çıkmıştı, tuvalete de çıkabilmiştim. 2. gün itibariyle de ayaktaydım; çoğu işimi kendim yapabiliyordum. Sezaryen yapacaklara en büyük tavsiyem budur. Zaten doktorların, hemşirelerin dediklerini de yaptıktan sonra herşey rahat geçiyor. Tabii ki herşeyi tozpembe göstermemek lazım. Mesela yatakta doğrulmak, sağa-sola dönmek çok çok zor oluyor ilk 3 gün. O yüzden, şu an yana dönüp uyuyabilmek öyle büyük bir nimet ki benim için. Emzirmek için bebeği istediğiniz gibi yerleştiremiyorsunuz, çünkü karnınız geriliyor. Bu da 4-5 günde hafifliyor. 4. gün itibariyle tek başıma emzirebilir oldum. Şu an karnımın göbek deliği altında kalan şeridi uyuşuk bir hissiyatta. Bu iki ay kadar sürermiş.

Hastanede, ilk gün için bir gecelik iyi olabilir; üzerine sabahlık ile koridorda yürüyüş yapmak için, çünkü ilk gün sondanız da oluyor. Ama ondan sonrası için, pijama takım gayet uygun. Göbeği yüksek 3-4 iç çamaşırı, bir emzirme sütyeni (olmasa da oluyor, tercihinize bağlı), terlik, dudak yumuşatıcısı, hastaneden çıkarken giyeceğiniz bir kıyafeti unutmayın. Bol bol serum aldığınız için çok ciddi ödem oluyor. Ayaklarınız çok büyüyor, o yüzden yanınıza terlik almanızı öneririm. Ben standart hastane bavulu içeriklerini hazırlamıştım ama %80’inin kullanmadım. Bebek için, tek birşey bile çıkmadı bavuldan. Herşeyi hastane halletti. Hatta eve bile hastanenin verdiği kıyafetle getirdik, çünkü gayet güzeldiler:) Toplamda bir gecelik ve bir pijama giymiş oldum. (Ben iki gecelik, iki pijma takım gitmiştim ve az gelebileceğini düşünüyordum.) Yaz ayı olduğu için çorap hiç gerekmedi. Ha unutmadan, bence en önemli şeylerden biri: Silikon meme ucu. Bundan mutlaka bulundurun. Meme ucunuz ilk başta emzirmeye uygun olmayabiliyor, o durumda ilk 1-2 gün silikon meme ucu ile deneyebiliyorlar. Normal doğum sancısı da çekmeme rağmen, ilk iki gün sütüm gelmedi. Mama vermek durumunda kaldılar. Ama 3. gün itibariyle gelmeye başladı. Tabii ki bir fotoğraf makinası ve şarj aletleriniz yanınızda olmalı. Yüzünüze ufak dokunuşlar yapmak isteyebilirsiniz; birkaç parça makyaj malzemesi yanınızda olsa iyi olur. Dönüşte bebeği eve getirmek için bir ana kucağı mutlaka lazım olan şeylerden. Benim bu kadar az şeye ihtiyaç duymam Acıbadem Hastanesi’nin sayesinde olabilir; belki her hastanede durum farklıdır. Size tavsiyem, en geç  37. hafta civarı doğum yapacağınız hastaneye gidip, hemşirelerden neler getirmeniz gerektiğini öğrenmeniz. Ben sorduğumda bebeğe birşey gerekmediğini söylemişlerdi, ama insan inanmıyor, yanına illa alıyor:) O zaman ne soruyorsun? Cık, cık, cık!

Buradan ilk başta, çok sevdiğim tatlı doktorum Erbil Yağmur‘a teşekkür etmek istiyorum. Ardından da, Fulya Acıbadem hastanesinde bana ameliyatlı bir hasta yerine prenses gibi hissettiren tüm hemşireler ve hizmetlilere… Hele hele, tam bir cadıya dönüştüğüm o sancılı gece boyunca çevremde benimle ilgilenenlere. Normal ya da sezaryen, herkesin doğum hikayesi çok güzel olur umarım:)